ماجرا بر می گردد به دو ، سه سال پیش . همان موقع که آن دکتر جوان و چاق آمده بود شرکتمان برای تدریس مبحث « رفتار سازمانی » . هفت ساعت تمام برایمان حرف زد و لابلای آن موضوع سفر به کشورهای خارجی و فوایدش را هم پیش کشید . آخرش هم گفت حتی اگر شده هر ماه مبلغ کمی را کنار بگذارید ، اینکار را بکنید تا بشود با آن دست کم سالی یک سفر خارجی بروید . بعد از آن چند نفر از همکاران دیگرمان هم آتش را شعله ورتر کردند که « پول را می خواهیم برای کی ؟ برای کی ؟ » ( که این « کی » با اون « کی » اولی خیلی فرق می کند بلحاظ معنا و تلفظ . م ) از شانس خوب ، چند ماه بعد امام رضا طلبید و برای دوره آموزشی یک هفته ای ، عازم آلمان شدیم . آنجا بود که دیدم راست می گفته اند بندگان خدا . خیلی خیلی متفاوت است دنیا با آن چیزی که ما توی ایران و در مقیاسی خصوصی تر توی بندرعباس روبروئیم . این شد که از آن به بعد ما هم شدیم یک عاشق سفر دو آتشه . سال گذشته با همکاران یک هفته ترکیه بودیم ؛ سه روز آنتالیا ، چهار روز استانبول . برای امسال اما متاسفانه گروهمان از هم پاشید ، دو نفرشان نامزد کردند و یکی دیگرشان هم تصمیم دارد با فک و فامیلهایش برود گرجستان . این وسط من مانده بودم که از خدا پنهان نیست از شما هم پنهان نباشد ، قصد داشتم یک بار دیگر به اروپا بروم . راستش سفر قبلی به آلمان زیاد نچسبید ، اول به این خاطر که دوره بود و ما بیشتر سر کلاس بودیم ، بعد چون وسط زمستان بود ، آن دو روزی هم که رفتیم برلین تقریبا قندیل بستیم و مجبور شدیم بیشتر توی هتل بمانیم .
من اعتقاد دارم انسان باید خیلی جاها را ببیند ، اما بدلیل منابع محدودش ( هزینه ، زمان ، ... ) ناچار به اولویت بندی ست . مثلا برای شما چند گزینه وجود دارد ، اروپا ، ترکیه ، دبی ، ارمنستان . سوال اینجاست ، از نظر شما کدام یک اولویت اصلی ست ؟ دیدن ایروان درب و داغان یا دبی با همه ی آن چیزهای مصنوعی و بی روح یا رم و پاریس رویایی ؟ فرض کنیم شما ارمنستان را انتخاب می کنید و امسال می روید ارمنستان ، از آن طرف گفتیم ما محدودیت زمانی هم داریم ، یعنی ممکن است آخر همین ماه به امواتمان ملحق شویم ، دست کم احتمالش کم نیست . خب آن دنیا چه می گوئید ؟ به جای رم و پاریس ، ایروان یا دبی را دیده ائید آنهم به این بهانه که پول بیشتری برای وارثانتان باقی گذاشته ائید . منطقی است آیا ؟ مگر شما کتاب " قورباغه ات را قورت بده " نخوانده ائید ؟ من هم البته این کتاب را نخوانده ام ، با این وجود اولویت اولم اروپاست ، سال بعد هم اگر فرصتی باشد آمریکای جنوبی و سال بعدش .... آخر سر هم اگر حوصله ای باقی ماند دبی و ارمنستان ... فکر کنم کاملا از موضوع خارج شدیم . من تصمیم داشتم بروم اروپا و سوال اصلی برایم این بود ، چطور می شود اینکار را کرد ؟
اروپا رفتن غیر ممکن نیست اما راحت هم نیست . اصلی ترین مشکل گرفتن ویزای شنگن است ، بعد هم احتمالا هزینه های بالای سفر . برای ویزا اگر شانس بیاورید و فامیل یا دوست مهربانی آنجا داشته باشید که هیچ ، اما اگر همچون من چنین دست آویزی ندارید ، کار قدری سخت می شود . خب من از چک کردن قوانین صدور ویزای سفارتخانه های عضو پیمان شنگن شروع کردم . مسئله اینجا بود که ویزای من حتی المقدور می بایست از یک کشور معتبر اروپایی باشد ، چرا که برخلاف انتظار از معاهده شنگن ، بعضی از کشورها این حق را برای خود قائل شده اند که ویزای صادر شده ی کشورهای دیگر را بررسی کنند و حتی نپذیرند . سفارت آلمان چیزی بعنوان ویزای توریستی ندارد ، یعنی سفر به آلمان حتما باید با دعوتنامه باشد . سفارت فرانسه برای کل مدت اقامت هر توریست در این کشور واچر معتبر هتل می خواهد ، و این هم مسئله را برای کسی که فقط دو ، سه روز از سفرش را برای ماندن در فرانسه برنامه ریزی کرده ، پیچیده می کند . سفارت ایتالیا هم اصلا وقت نمی داد . بقیه سفارت ها هم قوانین مبهمی داشتند و راستش در تمام سفارت های اروپایی شرایط دادن ویزا متغییر است ، به این شکل که شما کلی هزینه می کنید و تمام مدارک را کامل می کنید ، با این وجود باز هم ممکن است تقاضایتان رد شود ، چون مثلا کنسول زیاد حالش خوب نیست و تصمیم گرفته ۵۰ درصد درخواستهای ماه سپتامبر را رد کند . خلاصه همچین وضعیتی بود . اولش تصمیم گرفتم از طریق سفارت اتریش اقدام کنم ، که بعضی ها منصرفم کردند ، بعد آژانسی پیدا کردم که در مقابل دریافت یک میلیون تومان برایم ویزا می گرفت . اما خب این مبلغ زیاد بود ، یعنی اگر می خواستم این مبلغ را بدهم از همان اول با تور می رفتم که ایتالیا و فرانسه را دور و بر ۵/۴ میلیون تومان می بردند . یعنی چه کاری بود . من می خواستم با کمترین هزینه و مناسب ترین کیفیت به اروپا بروم و بعد بیایم و تجربه هایم را برایتان بگویم که شما هم بدانید ، می شود .
و بالاخره پنجره امید باز شد .
ادامه دارد ...
