کنچی

کسی این روستا را نخواهد دید مگر این که جاده هاراطی کند و کوه ها را در نوردد.
کسی به این جاقدم نخواهد نهاد مگر این که تنگنای شهر و برج هایش را از یاد برده باشد.
این جا خانه ها بربام هم وبر صخره های کوهستان آرمیده اند.
نه کسی خانه ای دارد ونه خانه ای از آن کسی است.
روستایی به وسعت یک خانه.
«کنچی».
نوشته ی بالا قسمتی ازگفتار متن فیلم مستند «کنچی» به کارگدانی آقای سید «کامل افتد» بود که در سال 84در جشنواره ی سینمای جوان هرمزگان چشمان زیادی رابه کشف روستایی گشود که هم خود «میراثی مادی» است از خانه هایی پلکانی در دل صخره های یک کوهستان وهم نردبانی به کشف یک «میراث معنوی» در دل همین صخره ها.
«جسم» کنچی اما جزیی از منطقه ی «گوده» است که تقریبا در جنوب شرقی شهرستان بستک واقع شده است ولی «روح» اش جغرافیا رابرنمی تابد و بیش تر درتاریخ جریان یافته و دوازده ربیع الاول بهانه ای است برای دیدن این «جان» شیفته.
روستااما از کشاورزی و صنعت بهره ی چندانی نداردبا این وجود با همه ی سادگی وبدون تزیینات، معماری خانه هایش چشم نواز انداین سهم چشم سر.
اما چشم دل هم از دیدن بی نصیب نمی ماند که کنچی بیش تر شهرت اش را مدیون مردانی است که دل درآسمان طریقت داشته اند تاخاک شریعت واز این رو معنویتی خاص را از انسان هایی به ارث برده است که سید گوده نام آشناترین آن ها در بین مردم سایر مناطق هرمزگان و به خصوص مردم بندرعباس است.
طریقتی که می گویدبه هرمهمان کنچی نان دهید و از ایمان اش نپرسید از این رو هررهگذری یک شبانه روز مهمان نان کنچی است و بعد از ان مهمان مرام آن.
یکی از سنت های معنوی این روستا امابرگزاری سالانه «مولود پیامبر اسلام» با شوری عارفانه است که حلقه های ذکر و سماع اهل معنا را به ذهن متبادر می کند.
اگرچه با رسیدن ماه ربیع الاول قمری هرجای هرمزگان برای خودش مسجدی دارد وذکر مولودی اما در میان این شلوغی ها که گاهی به شدت رسمی و تکراری و ساختگی جلوه می کنند کنچی اما ذکر مولودش خلوصی دارد و آشنایان خاصی که سنگ ها و فرسنگ ها را از شرق هرمزگان گرفته تا غرب آن وحتی آن سوی خلیج فارس پشت سر می نهندتا در مسجد جامع این روستا گلبانگ سربلندی برآسمان بزنند.
باذکر :مرحبا یا مصطفی/مرحبا یانورعینی مرحبا/مرحبا جدالحسینی مرحبا...
ابتدا پذیرایی است هرچند که معلوم نمیشود کی مهمان است و کی صاحب خانه!
بعد از صرف شام ونماز عشا،کوچک وبزرک و غریبه و آشنا و مهمان و میزبان که از هرکجا خود را رسانده اند در زیر سقف مسجد جامع مراسمی از ذکرهایی مشخص را آغاز می کنند در ردیف هایی روبه روی هم وگاهی نشسته وگاهی ایستاده و دست ها گره شده در هم وسنتی پیوسته که هرساله شیرینی و خاطره ی خاص خودش را دارد.
...و این گونه است که در شام گاه12ربیع الاول بدر نام بلند«محمد» نه از محله ثنیات الوداع مدینه که از بام کنچی هرمزگان طلوع می کند با ذکر :
طلع البدرعلینا من ثنیات الوداع...

گزارش تصویری از مراسم امسال رامی توانیددر سایت دهتل نیوز ببینید