خطرات ذهنی و خطرات واقعی

دیشب بندرعباس لرزید.

 همزمان شهرستان های خمیر و قشم هم لرزیدند.شدت زلزله در غرب شهر بندرعباس و محلاتی چون سورو وپشت شهر و امیر آباد بیش تر بود و نشان می داد که احتمالا مرکز زلزله باید در غرب بندعباس باشد.لحظاتی بعددر سکوت  مراکزخبری داخلی، شبکه های اجتماعی عالم وب فعال شدند وبه خبر رسانی پرداختند و نشان دادند که مراکز علمی مطالعه ی زلزله در ایالات متحده کانون زلزله را در غرب بندرعباس و نزدیکی بندر «پهل» از توابع شهرستان خمیر و با شدت5.2ریشتراعلام کرده اند.با این حال چندخبرگزاری  اصلی دولتی و حکومتی  اما تا این ساعت چیزی ننوشته اند!!

 دربندرعباس احتمال تلفات و خسارات به دور است اماچندسال قبل زلزله ای با چنین شدتی در جزیره ی قشم خسارات جانی و مالی به بار آورد.

هرمزگان به روایت همین تاریخ یکصدسال اخیر استانی زلزله خیز است و تحقیقات زمین شناسی نیز همین را نشان می دهد و هیچ قسمت از آن در امان نیست که لازم است در مدیریت حوادث و ساخت و ساز شهری و روستایی اش بدان توجه شود در زلزله چند سال قشم و بندرعباس(سال 1387) اولین مکانی که آسیب دید بیمارستان اصلی  ونوساز قشم بود که سقف اش فرو ریخت و غیر قابل استفاده شد و 6 کشته و 46 زخمی حاصل ان بود.

در بندرعباس همزمان اما خطوط تلفن ثابت و سیار وخطوط برق تا ساعت ها قطع بودند و تعدای از منازل در قسمت نوساز شهر بندرعباس در بلوار امام حسین وچندین مدرسه آسیب دیدند تا نشان دهند که بندرعباس چه قدر در مقابل حوادث بی پناه و شهری بدون مهندسی است.

در این چند سال فرصت خوبی بود که استان هرمزگان و به خصوص بندرعباس به عنوان مرکز همه  کمک رسانی ها از لحاظ مقاومت در برابر زلزله و کارکرد ارگان های امداد به هنگام حادثه مورد بازبینی و نقد قرار گیرد و مشکلات اصلاح شود.

زلزله دیشب تلنگری است که مارادوباره به سراغ این پرسش ببرد که مااز زلزله سال 1387تا دیشب به جز برگزاری چند مانور زلزله در مدارس و پریدن دانش آموزان به زیر میز و نیمکت ها چه کار هدف مندی برای مقابله باچنین حوادثی انجام داده ایم؟

آیا دوباره باید یک زلزله 4ریشتری این شهر را قفل و فلج کند وصدا به صدا نرسد؟

شاید پرداختن به حوادث ساختگی و دل مشغول شدن به خطرات ذهنی و تخیلی ما را از درک خطرات اصلی دور کرده است؟

زلزله اما در فلات ایران یک خطر ذهنی نیست، واقعیت است.

عکس: زلزله قشم 1387 عبدالحسین رضوانی