ترس واقعی اسراییل از چیست؟

امروز۶۳سال از تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین می‌گذرد. اعراب این روز را روز نکبت و اسراییلی‌ها روز استقلال می‌نامند. اسراییلی‌ها در این ۶۳ سال همواره به این افتخار می‌کرده‌اند که تنها دولت دموکراتیک خاورمیانه‌ی استبداد زده‌اند و از این جهت باید آنان را پاره‌ای از مدل ساسی جهان‌شمول غرب دانست. و این یک وظیفه‌ی اخلاقی برای جهان مدرن است که از تنهاترین نظام مردم سالار منطقه در محاصره‌ی مشتی  دولت عرب دیکتاتور حمایت کند!

واقعیت نیز همین‌گونه است (که جدا از غاصب بودن این رژیم) نظام سیاسی اسراییل در میان همسایگان‌اش از دموکراسی پایدارتری برخوردار بوده است و شهروندان اسراییلی از حق رای آزاد و تعیین سرنوشت و سایر حقوق شهروندی و مطبوعات آزاد و... برخوردار بوده‌اند چیزی که آرزوی ابدی اعراب بوده است و این واقعیت سپری بوده برای توجیه کردن بسیاری از جنایات این دولت جعلی.

در مقابل هم فلسطینیان همواره راه آزادی سرزمین خود را در حمایت و پناه بردن به دولت‌هایی مانند قذافی و صدام حسین و علی عبدالله صالح و حافظ اسد و ملک حسین و ... سایر دولت‌های عربی می‌دانستند که خود غاصب‌تر از اسراییلی‌ها ملت‌های‌شان را در قفس‌هایی خونین به زنجیر کشیده بودند.

جنبش دموکراسی‌خواهی کنونی جهان عرب به شدت این معادله ۶۳ ساله را دارد بر هم می‌زند. از یک سو با پا گرفتن دموکراسی در برخی جوامع عربی دیگر اسراییل نمی‌تواند خود را تنها نظام دموکراتیک منطقه بداند و از سویی دیگر فلسطینیان نیز آموخته‌اند که با حمایت نظام‌های باطل عربی نمی‌توانند به جنگ باطلی دیگر بروند. شاید از همین رو بود که حماس در حال انتقال دفتر خود از سوریه به مصر است! مصری که دارد بهار دموکراسی را تجربه می‌کند.

روز نکبت امسال از خونین‌ترین سال‌ها بوده است تا این لحظه ۴کشته در مرزهای لبنان و یکی در خود فلسطین و تعدادی در جولان اشغالی و...

شاید امسال نکبت‌بارترین سال برای اسراییل نیز باشد.

سال بیداری فلسطینی‌ها. سالی که آزادی قدس از دموکراسی خواهد گذشت نه از دیکتاتوری.

ترس واقعی اسراییل از این است. نظام‌های مستبد بهترین مدافع و سپر بلای اسراییل در این سال‌ها بوده‌اند.

نبوده‌اند؟